kanonik (język polski)

kanonicy (1.2)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) rel. zakonnik z zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna; zob. też kanonicy laterańscy w Wikipedii

(1.2) rel. duchowny katolicki uhonorowany członkostwem w kapitule katedralnej lub kolegiackiej; zob. też kanonik w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kanonik	kanonicy
dopełniacz	kanonika	kanoników
celownik	kanonikowi	kanonikom
biernik	kanonika	kanoników
narzędnik	kanonikiem	kanonikami
miejscownik	kanoniku	kanonikach
wołacz	kanoniku	kanonicy

przykłady:

(1.1) Syn sąsiadów wstąpił do kanoników w Krakowie.

(1.2) Ich proboszcz należy do kanoników ponadliczbowych.

składnia:

kolokacje:

(1.1) kanonik laterański

(1.2) kanonik gremialny / tytularny / ponadliczbowy / honorowy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) zakonnik, osoba konsekrowana

(1.2) duchowny

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kanonista mos, kanonia ż, kanon mrz, kanonizacja ż, kanonizowanie n

czas. kanonizować ndk.

przym. kanoniczny, kanoniczy, kanonizacyjny

skr. kan.

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. canonicus < gr. κανονικός < gr. κανών

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) canon
• bułgarski: (1.2) каноник m
• czeski: (1.1) kanovník m
• francuski: (1.2) chanoine m
• islandzki: (1.2) kanúki m
• kaszubski: (1.1) kanónik m
• niemiecki: (1.1) Kanoniker m
• portugalski: (1.1) cónego m, cônego m
• szwedzki: (1.1) kanik w
• węgierski: (1.1) kanonok
• wilamowski: (1.1) kanuənik m; (1.2) kanuənik m
• włoski: (1.1) canonico m

źródła:

kanonik (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) kośc. kanonik

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kánon m, kanonizácia ż

czas. kanonizovať ndk./dk.

przym. kánonický, kanonický, kanonizačný

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: