diakon (język polski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) kośc. duchowny z najniższym stopniem święceń sakramentalnych; zob. też diakon w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Ojciec diakon odczytał dziś ewangelię.
(1.1) Diakoni nie noszą ornatów, ich strojem jest dalmatyka.
składnia:
kolokacje:
(1.1) ksiądz / ojciec diakon • urząd diakona • być wyświęconym na / święcić na diakona
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) duchowny
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. diakonat m, diakonia ż, diakonikon m, diakonówka ż
forma żeńska diakonisa ż
przym. diakoński, diakonacki
skr. dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) łac. diaconus < gr. διάκονοςsługa
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:

diakon (język norweski (bokmål))

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) rel. diakon
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

diakon (język norweski (nynorsk))

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) rel. diakon
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.