ornat (język polski)

ornat (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kośc. wierzchnia szata liturgiczna prezbiterów; zob. też ornat w Wikipedii

(1.2) daw. środ. polit. worek na materiały agitacyjne (bibułę)^[1]

(1.3) daw. środ. polit. broń noszona pod wierzchnim ubraniem^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ornat	ornaty
dopełniacz	ornatu	ornatów
celownik	ornatowi	ornatom
biernik	ornat	ornaty
narzędnik	ornatem	ornatami
miejscownik	ornacie	ornatach
wołacz	ornacie	ornaty

przykłady:

(1.1) Proboszcz wyszedł do ołtarza w fioletowym ornacie.

(1.1) W okresie zwykłym kapłan nosi ornat koloru zielonego.

(1.1) Odprawiał bez ornatu, w samej stule.

składnia:

kolokacje:

(1.1) włożyć / nosić ornat • być w / chodzić w ornacie

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) szata

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ornacik mrz

przym. ornatowy

związki frazeologiczne:

diabeł się w ornat ubrał i ogonem na mszę dzwoni

etymologia:

łac. ornare → ozdabiać

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) chasuble
• baskijski: (1.1) kasulla
• chorwacki: (1.1) misnica, kazula, planeta
• esperanto: (1.1) mesvesto
• francuski: (1.1) chasuble ż
• hiszpański: (1.1) casulla ż
• irlandzki: (1.1) casal m
• koreański: (1.1) 제의
• łaciński: (1.1) casula ż, planeta
• nowogrecki: (1.1) φαιλόνιο n
• portugalski: (1.1) casula ż, planeta
• rosyjski: (1.1) орнат m
• rumuński: (1.1) cazula, planeta
• szwedzki: (1.1) mässhake
• ukraiński: (1.1) орнат m
• węgierski: (1.1) miseruha, kazula
• wilamowski: (1.1) uørnot m
• włoski: (1.1) casula

źródła: