demeryt (język polski)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [dɛ̃ˈmɛrɨt], AS: [dẽmeryt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) daw. ksiądz, który po wejściu w konflikt z prawem kanonicznym odbywa karę odosobnienia w domu poprawy dla duchownych; zob. też demeryt w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik demeryt demeryci dopełniacz demeryta demerytów celownik demerytowi demerytom biernik demeryta demerytów narzędnik demerytem demerytami miejscownik demerycie demerytach wołacz demerycie demeryci depr. M. i W. lm: (te) demeryty[1] - przykłady:
- (1.1) Co to takiego dom demerytów, zapewne nie wiesz również lub z równą zręcznością udasz, że nie wiesz[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dom księży demerytów
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) średniofranc. démérite – przestępstwo[3]
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Wiedza Powszechna, Warszawa 1997, ISBN 978-83-214-1375-4.
- ↑ Andrzej Sapkowski, Narrentrum
- ↑ Hasło „demeryt” w: Władysław Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, Rzeczpospolita, Warszawa 2007, ISBN 978-83-60688-75-5, s. 222.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.