cudzołożnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌʦ̑uʣ̑ɔˈwɔʒʲɲik], AS: [cuʒou̯ožʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. mężczyzna dopuszczający się cudzołóstwa

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cudzołożnik	cudzołożnicy
dopełniacz	cudzołożnika	cudzołożników
celownik	cudzołożnikowi	cudzołożnikom
biernik	cudzołożnika	cudzołożników
narzędnik	cudzołożnikiem	cudzołożnikami
miejscownik	cudzołożniku	cudzołożnikach
wołacz	cudzołożniku	cudzołożnicy
depr. M. i W. lm: (te) cudzołożniki

przykłady:

(1.1) Nie płaciło się kary za zabicie człowieka w pojedynku sądowym ani za zabicie cudzołożnika, włamywacza lub podpalacza pochwyconego na gorącym uczynku, ani za sztuczne poronienie wywołane przez samą matkę, ani za zgładzenie świętokradcy, który włamał się do świątyni^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) grzesznik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. cudzołóstwo n, cudzołożenie n

forma żeńska cudzołożnica ż

czas. cudzołożyć

przym. cudzołożny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• baskijski: (1.1) adulteriogile
• białoruski: (1.1) пралюбадзей m
• hindi: (1.1) व्यभिचारी m (vyabhicārī)
• hiszpański: (1.1) adúltero m
• jidysz: (1.1) נואף m (nojef)
• niemiecki: (1.1) Ehebrecher m
• rosyjski: (1.1) прелюбодей m
• wilamowski: (1.1) hūərkalla m

źródła: