chłopięcy (język polski)

chłopięca (1.1) twarz
wymowa:
IPA: [xwɔˈpʲjɛ̃nʦ̑ɨ], AS: [χu̯opʹi ̯ncy], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę i  j 
znaczenia:

przymiotnik dzierżawczy

(1.1) należący do chłopca, będący jego własnością

przymiotnik relacyjny

(2.1) związany z chłopakiem, chłopcem, dotyczący chłopca

przymiotnik jakościowy

(3.1) taki, jak u chłopaka, chłopca
odmiana:
(1.1) (2.1)
(3.1)
przykłady:
(3.1) Patrzyłem na nią, jak chodziła po pokoju, dumna ze swych dżinsów, ale i ze swej chłopięcej figury, zerkając co chwilę w lustro[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chłopak m, chłopiec m, chłopięcość ż, chłopczyca ż, chłopaczysko n, chłopaczek m, chłopaczątko n, chłoptaś m, chłopaczara ż, chłopiątko n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
  • rosyjski: (1.1) мальчиковый; (2.1) мальчиковый; (3.1) мальчиковый
  • ukraiński: (1.1) хлопча́чий
źródła:
  1. Jerzy Stawiński, Piszczyk, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.