buntownik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba buntująca się, uczestnicząca w buncie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	buntownik	buntownicy
dopełniacz	buntownika	buntowników
celownik	buntownikowi	buntownikom
biernik	buntownika	buntowników
narzędnik	buntownikiem	buntownikami
miejscownik	buntowniku	buntownikach
wołacz	buntowniku	buntownicy
depr. M. i W. lm: (te) buntowniki

przykłady:

(1.1) Okrzyknięto mnie oszczercą, trucicielem, buntownikiem, zdrajcą, łotrem wszelkiego rodzaju i ostatecznie stałem się przestępcą winnym każdej odkrytej zbrodni.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) bojownik, przeciwnik

hiponimy:

(1.1) anarchista, burzyciel, libertyn, obrazoburca, odstępca, powstaniec, puczysta, rebeliant, rewolucjonista, rokoszanin, rozłamowiec^[1]

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bunt m, buntowanie n

forma żeńska buntowniczka ż

czas. buntować ndk., zbuntować dk.

przym. buntowniczy

przysł. buntowniczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) rebel, insurgent
• białoruski: (1.1) бунтар m, бунтаўшчык m, мяцежнік m
• bułgarski: (1.1) бунтовник m, бунтар m
• hiszpański: (1.1) rebelde m
• litewski: (1.1) maištininkas m
• niderlandzki: (1.1) opstandeling m
• niemiecki: (1.1) Aufrührer m
• rosyjski: (1.1) мятежник m
• ukraiński: (1.1) бунтівник m, бунтар m
• włoski: (1.1) ribelle m, rivoltoso m

źródła: