blef (język polski)
- wymowa:
- IPA: [blɛf], AS: [blef]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) karc. taktyka mająca na celu wprowadzenie w błąd innych uczestników gry; sugerowanie, że ma się mocniejsze karty niż w rzeczywistości
- (1.2) książk. celowe wprowadzenie kogoś w błąd, próba zaskoczenia, onieśmielenia kogoś poprzez stworzenie pozorów, że ma się przewagę, jakieś poważne atuty przeciwko komuś lub czemuś
- odmiana:
- (1.1-2) blm[1]
przypadek liczba pojedyncza mianownik blef dopełniacz blefu celownik blefowi biernik blef narzędnik blefem miejscownik blefie wołacz blefie - przykłady:
- (1.1) Darek nie miał wielkiego szczęścia w kartach, ale był mistrzem blefu.
- (1.2) Informacja o tym, że wylecimy z pracy, jeśli nie zdobędziemy tego kontraktu, okazała się blefem.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.2) posługiwać się blefem
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. blefiarz m, blefowanie n
- czas. blefować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- ang. bluff[1]
- uwagi:
- inna pisownia bluff
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bluff
- białoruski: (1.1) блеф m; (1.2) блеф m
- bułgarski: (1.1) блъф m; (1.2) блъф m
- interlingua: (1.1) bluff
- jidysz: (1.1) בלאָף m
- źródła:
- 1 2
Hasło „blef, bluff” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.