biedaczek (język polski)
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) ze współczuciem: osoba biedna lub nieszczęśliwa
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik biedaczek biedaczki dopełniacz biedaczka biedaczków celownik biedaczkowi biedaczkom biernik biedaczka biedaczków narzędnik biedaczkiem biedaczkami miejscownik biedaczku biedaczkach wołacz biedaczku biedaczki ndepr. M. i W. lm: (ci) biedaczkowie - przykłady:
- (1.1) Kto cię, biedaczku, tak urządził?
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) biedactwo, biedaczysko
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. biedactwo n, biedota ż, bieda ż, biedak m, biedny mos
- forma żeńska biedaczka ż
- czas. biednieć ndk., zbiednieć dk.
- przym. biedny, biedniutki
- przysł. biednie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. biedak + -ek < pol. bieda + -ak
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) poor beggar, poor fellow
- włoski: (1.1) poveretto m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.