aresztant (język polski)
aresztant (1.1)
- wymowa:
- IPA: [aˈrɛʃtãnt], AS: [areštãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba zatrzymana w areszcie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik aresztant aresztanci dopełniacz aresztanta aresztantów celownik aresztantowi aresztantom biernik aresztanta aresztantów narzędnik aresztantem aresztantami miejscownik aresztancie aresztantach wołacz aresztancie aresztanci - przykłady:
- (1.1) Jak tobie nie wstyd nawet, takiemu staremu, porządnemu aresztantowi, co już trzeci raz tu siedzi i przykładem dla innych być powinien, za łby się z frajerami wodzić! (M. Konopnicka: Onufer)
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) aresztowany, zatrzymany
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. areszt mrz, aresztowanie n
- forma żeńska aresztantka ż
- czas. aresztować
- przym. aresztancki
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Arrestant[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) arrestee
- białoruski: (1.1) арыштант m, арыштаваны m
- bułgarski: (1.1) арестант m
- interlingua: (1.1) arrestato
- rosyjski: (1.1) арестованный m
- ukraiński: (1.1) арештант m
- źródła:
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 27.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.