ć (język polski)
Ćć
- wymowa:
- ‹cie›, IPA: [ʨ̑ɛ], AS: [će], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) jęz. piąta litera polskiego alfabetu
- odmiana:
- (1) nieodm.
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- (1.1) c
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) zmiękczenie litery c
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: a • A • ą • Ą • b • B • c • C • ć • Ć • d • D • e • E • ę • Ę • f • F • g • G • h • H • i • I • j • J • k • K • l • L • ł • Ł • m • M • n • N • ń • Ń • o • O • ó • Ó • p • P • (q) • (Q) • r • R • s • S • ś • Ś • t • T • u • U • (v) • (V) • w • W • (x) • (X) • y • Y • z • Z • ź • Ź • ż • Ż
- (1.1) przed samogłoskami zapisywana jako dwuznak ci (np. złość → złości)
- tłumaczenia:
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)(1.1) z ruchem ręki w dół, w zapisie SignWriting:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.