Ę (język polski)

wymowa:

IPA: [ɛ̃w̃], AS: [ẽũ̯], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę  ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) jęz. majuskuła ósmej litery alfabetu

odmiana:

(1.1) nieodm.

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: a • A • ą • Ą • b • B • c • C • ć • Ć • d • D • e • E • ę • Ę • f • F • g • G • h • H • i • I • j • J • k • K • l • L • ł • Ł • m • M • n • N • ń • Ń • o • O • ó • Ó • p • P • (q) • (Q) • r • R • s • S • ś • Ś • t • T • u • U • (v) • (V) • w • W • (x) • (X) • y • Y • z • Z • ź • Ź • ż • Ż

tłumaczenia:

• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)

źródła:

Ę (język litewski)

wymowa:

znaczenia:

litera

(1.1) jęz. majuskuła ósmej litery alfabetu litewskiego^[1]

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) minuskuła ę

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: A • Ą • B • C • Č • D • E • Ę • Ė • F • G • H • I • Į • Y • J • K • L • M • N • O • P • R • S • Š • T • U • Ų • Ū • V • Z • Ž

źródła: