wodoczyn (język polski)
.jpg.webp)
świecący wodoczyn (1.1)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) chem. daw. wodór, pierwiastek chemiczny o symbolu H i liczbie atomowej 1[1][2]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wodoczyn wodoczyny dopełniacz wodoczynu wodoczynów celownik wodoczynowi wodoczynom biernik wodoczyn wodoczyny narzędnik wodoczynem wodoczynami miejscownik wodoczynie wodoczynach wołacz wodoczynie wodoczyny - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) symbol. H; wodór m, daw. wodorod m, wodoród m, wodor m, wod m, lżeń m[3]
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) pierwiastek chemiczny
- hiponimy:
- (1.1) prot, deuter, tryt
- holonimy:
- (1.1) ortowodór, parawodór, woda
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wodór m, wodorek m, woda ż, wodorowanie n, zwodorowanie n, uwodornianie n, uwodornienie n, nawodornienie n, daw. wodorod m, wodoród m, wod m, wodorodek m, wodor m
- przym. wodorowy, wodorodowy, wodorodny
- czas. wodorować ndk., zwodorować dk., uwodorniać ndk., uwodornić dk., nawodorować dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) pol. woda + czynić
- uwagi:
- zobacz też: Indeks:Polski - Pierwiastki chemiczne
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wodór
- źródła:
- ↑
Samuel Bogumił Linde, Słownik języka polskiego, t. 4, Drukarnia XX. Piiarów, Warszawa 1807-1814, s. 279. - ↑ Słownik języka polskiego, red. Aleksander Zdanowicz i in., M. Orgelbrand, Wilno 1861, s. 1883.
- ↑ Hasło „wodór” w: Izabela Kuśnierek, Kształtowanie się polskiego nazewnictwa chemicznego na tle historycznego dyskursu naukowego (XVII – pocz. XX w.), Instytut Językoznawstwa Uniwersytetu Humanistyczno-Przyrodniczego im. Jana Długosza w Częstochowie, Częstochowa 2022, s. 89–90.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.