transcendentalny (język polski)

wymowa:
IPA: [ˌtrãw̃sʦ̑ɛ̃ndɛ̃nˈtalnɨ], AS: [trãũ̯scẽndẽntalny], zjawiska fonetyczne: nazal.samogł.+n/m+szczelin.akc. pob.
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) filoz. taki, który dotyczy apriorycznych form poznania (wykracza poza granice umysłu i odnosi się do przedmiotu poznania)
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Symbol, zwłaszcza sztuka symboliczna, odsłania w swych najwybitniejszych dziełach świat wartości transcendentalnych, „sacrum[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. transcendentalizm m, transcendencja ż, transcendentalista m, transcendentalność ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. transcendens, transcendentis = przekraczający[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Katarzyna Nowak, Wychowawca, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „transcendentalny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.