surdutowiec (język polski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) przest. mężczyzna noszący się na sposób miejski, w surducie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik surdutowiec surdutowcy dopełniacz surdutowca surdutowców celownik surdutowcowi surdutowcom biernik surdutowca surdutowców narzędnik surdutowcem surdutowcami miejscownik surdutowcu surdutowcach wołacz surdutowcu / surdutowcze surdutowcy depr. M. i W. lm: (te) surdutowce[1] - przykłady:
- (1.1) Był to widocznie żyd, ale ani surdutowiec ani chałaciarz, bo jego suknia jedwabna miała formę raczej księżej sutanny; nie nosił ani pejsów ani jarmułki na głowie, a brodę miał z rzymska przystrzyżoną[2].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) przest. surdutowy
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. surdut mrz, surducik mrz, surducina ż, surdutowy mos
- przym. surdutowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. surdut + -owiec < franc. surtout
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „surdutowiec” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ Józef Bliziński, Co za szkoda! (wyd. 1890)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.