spójnik (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈspujɲik], AS: [spui ̯ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​
​
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. wyraz służący do łączenia wyrażeń wewnątrz zdania pojedynczego (np. w wyliczeniach) oraz zdań składowych w zdaniach złożonych; zob. też spójnik (część mowy) w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Spójniki można podzielić na proste, jak „i”, złożone, jak „podczas gdy”, oraz zestawieniowe, jak „jeżeli… to”.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) część mowy
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. spójnia ż, spójność ż, spajak m, spajarka ż, spojówka ż, spajanie n, spojenie n, spoina ż
czas. spajać ndk., spoić dk.
przym. spójnikowy, spójny, spojówkowy
przysł. spójnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. spajać + -nik[1]
uwagi:
zob. też spójnik w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Roman Zawiliński, O wyróżnianiu części mowy, „Poradnik Językowy” nr 4/1906, s. 51.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.