semantyka (język polski)

wymowa:
IPA: [sɛ̃ˈmãntɨka], AS: [sẽmãntyka], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. na 3 syl.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. dział językoznawstwa zajmujący się znaczeniem wyrażeń językowych
(1.2) filoz. log. dział semiotyki zajmujący się badaniem związków między wyrażeniami językowymi a rzeczywistością
(1.3) inform. związki między instrukcjami, wyrażeniami itp. języka programowania a znaczeniem programu rozumianym jako zachowanie się komputera, systemu itp.

rzeczownik, forma fleksyjna

(2.1) D. i B. lp od: semantyk
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Semantyka (semazjologia) jest jednym z ważnych działów językoznawstwa.[1]
składnia:
kolokacje:
(1.1) semantyka formalna / leksykalna / statystyczna • semantyka prototypu
(1.3) semantyka aksjomatyczna / denotacyjna / operacyjna / algebraiczna
synonimy:
(1.1) semazjologia
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.1) językoznawstwo, semiotyka
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. semantyczność ż, semantyk m
przym. semantyczny
przysł. semantycznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Józef Wissarionowicz Stalin, Marksizm a zagadnienia językoznawstwa, Książka i Wiedza, Warszawa 1950
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.