przytoczyć (język polski)

wymowa:
znaczenia:

czasownik

(1.1) tocząc umieścić w miejscu docelowym
(1.2) zacytować dosłownie lub w przybliżeniu

czasownik zwrotny przytoczyć się

(2.1) tocząc dotrzeć na miejsce
(2.2) przen. z trudem dotrzeć
odmiana:
(1.1-2) koniugacja VIb
(2.1-2) koniugacja VIb
przykłady:
(1.2) Polonistka przytoczyła fragment Mickiewicza, mówiąc o szlachcie polskiej w XIX w.
(1.2) Przytoczone słowa, choć krytyczne, uzmysławiają, jak wielki skok cywilizacyjny i mentalny nastąpił w krótkim przecież okresie[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. przytoczenie n
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Andrzej Chwalba (red.), Obyczaje w Polsce : od średniowiecza do czasów współczesnych : praca zbiorowa, 2005, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.