ociec (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈɔʨ̑ɛʦ̑], AS: [oćec], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) daw. ojciec

czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. ociekać)

(2.1) zob. ociekać

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ociec	otcowie, potem oćcowie[1]
dopełniacz	otca, potem oćca[1]	otców, potem oćców[1]
celownik	otcu, potem oćcu[1]	otcom, potem oćcom[1]
biernik	otca, potem oćca[1]	otców, potem oćców[1]
narzędnik	otcem, potem oćcem[1]	otcami, potem oćcami[1]
miejscownik	otcu, potem oćcu[1]	otcach, potem oćcach[1]
wołacz	otce / otcu, potem oćcze / oćcu[1]	otcowie, potem oćcowie[1]
depr. M. i W. lm: (te) otce, potem oćce[1]

przykłady:

(1.1) Już tam ociec do swej Basi mówi zapłakany: „słuchaj jeno, pono nasi biją w tarabany”^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ojciec, tata

(2.1) ocieknąć

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ociekacz mrz

związki frazeologiczne:

nie to ociec, co spłodził, lecz ten, co wychowa

etymologia:

(1.1) od prasł. *otьcь, od praindoeur. *atta

(1.1) źródłosłów dla pol. ojciec

(1.1) zob. tamże

uwagi:

(1.1) Wyraz ten był używany do XVI wieku^[1].

(1.1) Pierwotne formy deklinacyjne otca, otcu itd. zmieniły się na oćca, oćcu pod wpływem mianownika. W XVI w. rozpowszechniły się formy ojca, ojcu oraz mianownik ojciec^[1].

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ojciec

(2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: ociekać

źródła: