oblicze (język polski)

oblicze (1.1)

oblicze (1.3)

wymowa:

IPA: [ɔbˈlʲiʧ̑ɛ], AS: [oblʹiče], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. twarz jakiejś osoby i jej wyraz

(1.2) przen. charakter czegoś; zarys, postać czegoś

(1.3) twarz zwierzęcia

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oblicze	oblicza
dopełniacz	oblicza	obliczy[1] / oblicz [2]
celownik	obliczu	obliczom
biernik	oblicze	oblicza
narzędnik	obliczem	obliczami
miejscownik	obliczu	obliczach
wołacz	oblicze	oblicza

przykłady:

(1.1) Był człowiekiem o wysokim czole i poważnym obliczu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) ponure / surowe / posępne / marsowe oblicze • ludzkie oblicze

(1.2) znaleźć się w obliczu czegoś • oblicze kulturalne • oblicze rozwoju turystyki • prawdziwe oblicze

synonimy:

(1.1) fizjonomia, twarz, buzia, lico

(1.2) esencja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

Janusowe oblicze • w obliczu śmierci

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) face, countenance; (1.2) face, w obliczu czegoś: in the face of, w obliczu prawa: in the eye of the law
• baskijski: (1.1) begitarte, aurpegiera
• białoruski: (1.1) аблічча n; (1.2) аблічча n
• duński: (1.1) ansigt n; (1.2) ansigt n
• esperanto: (1.1) vizaĝo
• hiszpański: (1.1) faz ż, semblante m, rostro m; (1.2) aspecto m, apariencia ż, cara ż
• jidysz: (1.1) געזיכט n (gezicht), פּנים n (ponem)
• karaimski: (1.1) сыма
• niemiecki: (1.1) Antlitz n
• norweski (bokmål): (1.1) ansikt n
• norweski (nynorsk): (1.1) ansikt n
• rosyjski: (1.1) лицо n; (1.2) лицо n
• rumuński: (1.1) obraz n
• szwedzki: (1.1) anlete n
• ukraiński: (1.1) обличчя n, лице n; (1.2) обличчя n, лице n
• węgierski: (1.1) arc; (1.2) arculat
• wilamowski: (1.1) gyzyht n, gyzycht n, twoż ż
• włoski: (1.1) volto m; (1.2) carattere m

źródła: