narzucić (język polski)

wymowa:
IPA: [naˈʒuʨ̑iʨ̑], AS: [nažućić], zjawiska fonetyczne: zmięk.
znaczenia:

czasownik przechodni (ndk. narzucać)

(1.1) rzucić przedmioty na jakąś powierzchnię
(1.2) zmusić kogoś do akceptacji czegoś
(1.3) pośpiesznie ubrać się w coś, okryć sobie ramiona

czasownik zwrotny narzucić się (ndk. narzucać się)

(2.1) zmusić kogoś do swojego towarzystwa
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIa
przykłady:
(1.3) Staruszka narzuciła na ramiona chustę i wyszła na ganek.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. narzucanie n, narzucenie n, narzuta ż
czas. narzucać
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1-3) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: narzucać
(2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: narzucać się
  • rosyjski: (1.1) набро́сить, наки́нуть; (1.2) навяза́ть; (1.3) набро́сить, наки́нуть
źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.