nadawca (język polski)
- wymowa:
- IPA: [naˈdafʦ̑a], AS: [nadafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) ten, kto nadaje komunikat, wiadomość
- (1.2) poczt. ktoś wysyłający list, przekaz, przesyłkę
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik nadawca nadawcy dopełniacz nadawcy nadawców celownik nadawcy nadawcom biernik nadawcę nadawców narzędnik nadawcą nadawcami miejscownik nadawcy nadawcach wołacz nadawco nadawcy - przykłady:
- (1.1) O 15:04 dostałem wiadomość, ale nadawca się nie zgadzał.
- (1.2) Adres nadawcy był niestety nieczytelny.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) odbiorca, słuchacz, telewidz
- (1.2) adresat, odbiorca
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. nadajnik m, nadawnictwo n, nadawacz m, nadanie n, nadawanie n
- forma żeńska nadawczyni ż
- czas. nadawać ndk., nadać dk.
- przym. nadawczy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. nadawać[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) sender; (1.2) sender
- białoruski: (1.2) адрасант m
- bułgarski: (1.1) адресант m; (1.2) адресант m
- czeski: (1.1) odesílatel m; (1.2) odesílatel m
- duński: (1.1) afsender w; (1.2) afsender w
- esperanto: (1.2) adresanto
- estoński: (1.1) saatja; (1.2) saatja
- fiński: (1.2) lähettäjä
- francuski: (1.1) émetteur m; (1.2) expéditeur m
- hiszpański: (1.1) emisor m; (1.2) remitente m
- kaszubski: (1.1) nadôwca m; (1.2) nadôwca m
- niemiecki: (1.2) Absender m
- nowogrecki: (1.1) πομπός m; (1.2) αποστολέας m, ż
- rosyjski: (1.2) адресант m
- źródła:
- ↑ Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 17.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.