muzykant (język polski)

muzykanci (1.1)

wymowa:

IPA: [muˈzɨkãnt], AS: [muzykãnt], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. osoba grająca na instrumencie muzycznym nie posiadająca wykształcenia muzycznego

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	muzykant	muzykanci
dopełniacz	muzykanta	muzykantów
celownik	muzykantowi	muzykantom
biernik	muzykanta	muzykantów
narzędnik	muzykantem	muzykantami
miejscownik	muzykancie	muzykantach
wołacz	muzykancie	muzykanci
depr. M. i W. lm: (te) muzykanty[1]

przykłady:

(1.1) … dawniej, gdy żydowskim muzykantom zdarzało się grywać w naszej wsi, wstawałem o jutrzni i przyglądałem się pilnie ich dochodzeniu do naszych opłotków^[2].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) grajek

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) muzyk

hiponimy:

(1.1) basetlista, basista, cymbalista, dudziarz, gęślarz, harmonista, kataryniarz, klezmer, kobziarz, lirnik, rybałt, taper^[3]

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. muzyczka ż, muzyk m, muzyka ż, muzykowanie n, muzyczność ż, umuzykalnienie ż, umuzykalnianie n, muza ż

forma żeńska muzykantka ż

czas. muzykować, pomuzykować, umuzykalniać, umuzykalnić

przym. muzyczny, muzykalny

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Musikant

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) музикант m
• duński: (1.1) musikant w, spillemand w
• hiszpański: (1.1) musicante m
• nowogrecki: (1.1) μουζικάντης m
• ukraiński: (1.1) музикант m
• wilamowski: (1.1) kapelant m, müzikaont m
• włoski: (1.1) musicante m, suonatore m

źródła: