magnes (język polski)
magnes (1.1)
- wymowa:
- IPA: [ˈmaɡnɛs], AS: [magnes]
- homofon: magnez
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) przedmiot mający zdolność przyciągania niektórych przedmiotów (zrobionych z żelaza i jego stopów); zob. też magnes w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik magnes magnesy dopełniacz magnesu magnesów celownik magnesowi magnesom biernik magnes magnesy narzędnik magnesem magnesami miejscownik magnesie magnesach wołacz magnesie magnesy - przykłady:
- (1.1) Nie należy kłaść magnesu obok dyskietki.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) daw. magnet
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) elektromagnes, ferromagnes
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. magnetyk m, diamagnetyk m, paramagnetyk m, magnetyczność ż, magnetyzm mrz
- czas. magnesować, namagnesować
- przym. magnetyczny, magnesowy
- tem. słow. magneto-
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- gr. Μάγνης (Mágnēs), od nazwy miasta „Magnezja”
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) magnet
- arabski: (1.1) مغناطيس m
- baskijski: (1.1) iman
- białoruski: (1.1) магніт m
- bułgarski: (1.1) магнит m
- chorwacki: (1.1) magnet m
- czeski: (1.1) magnet m
- duński: (1.1) magnet w
- esperanto: (1.1) magneto
- francuski: (1.1) aimant m
- hiszpański: (1.1) imán m
- interlingua: (1.1) magnete
- islandzki: (1.1) segull m
- japoński: (1.1) 磁石 (じしゃく, jishaku)
- kataloński: (1.1) imant m
- nepalski: (1.1) चुम्बक
- niemiecki: (1.1) Magnet m
- nowogrecki: (1.1) μαγνήτης m
- rosyjski: (1.1) магни́т m
- szwedzki: (1.1) magnet w
- ukraiński: (1.1) магніт m
- włoski: (1.1) magnete m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.