krnąbrny (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈkr̥nɔ̃mbrnɨ], AS: [kr̦nõmbrny], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal.• asynch. ą
-
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) nieposłuszny, bezczelny, o trudnym charakterze
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik krnąbrny krnąbrna krnąbrne krnąbrni krnąbrne dopełniacz krnąbrnego krnąbrnej krnąbrnego krnąbrnych celownik krnąbrnemu krnąbrnej krnąbrnemu krnąbrnym biernik krnąbrnego krnąbrny krnąbrną krnąbrne krnąbrnych krnąbrne narzędnik krnąbrnym krnąbrną krnąbrnym krnąbrnymi miejscownik krnąbrnym krnąbrnej krnąbrnym krnąbrnych wołacz krnąbrny krnąbrna krnąbrne krnąbrni krnąbrne - przykłady:
- (1.1) Sama "ciocia" stwierdziła, że dziewczynka jest krnąbrna, dominuje nad swoją matką i potrzebuje silnej ręki[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) posłuszny, grzeczny
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. krnąbrność ż
- przysł. krnąbrnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- st.pol. krąbrny, być może z śwn. krumber → krzywy, przen. niesprawiedliwy, nieprawy, niesłuszny, zły, przewrotny (por. niem. krumm) + pol. -ny[2][3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) wayward
- rosyjski: (1.1) своенравный
- szwedzki: (1.1) olydig, envis, istadig, omedgörlig, motsträvig, motspänstig, uppstudsig, uppkäftig, uppnosig, trotsig, trilsk, trilsken, tredsk, tvär, stursk
- włoski: (1.1) ritroso
- źródła:
- ↑ Beata Zalot, Tygodnik Podhalański, 1999, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
- ↑
Hasło „krnąbrny” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.