korzennictwo (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) dawna dziedzina rzemiosła i handlu zajmująca się produkcją i sprzedażą przypraw
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik korzennictwo korzennictwa dopełniacz korzennictwa korzennictw celownik korzennictwu korzennictwom biernik korzennictwo korzennictwa narzędnik korzennictwem korzennictwami miejscownik korzennictwie korzennictwach wołacz korzennictwo korzennictwa - przykłady:
- (1.1) Do intratnych zajęć należało korzennictwo i aptekarstwo łączone z wyrobem świec i handlem różnorodnym towarem.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. korzeń m, korzeniówka ż, ukorzeniacz m, ukorzenianie n, ukorzenienie n, wykorzenianie n, wykorzenienie n, zakorzenianie n, zakorzenienie n, korzennik m, korzenniczka ż, Korzeniówka ż, korzenie nmos, korzeniowiec m, Korzenna ż, Korzeńsko n, korzonek m, korzenność ż
- czas. ukorzeniać ndk., ukorzenić dk., zakorzeniać ndk., zakorzenić dk., wykorzeniać ndk., wykorzenić dk.
- przym. korzeniowy, korzenny, korzenniczy
- przysł. korzeniowo, korzennie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Danuta Poppe „Economie et société dún bourg provençal au XIVe siècle: Reillanne en Haute Provence”, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1980, ISBN 8304005093, s. 246
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.