koniugacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃ɲuˈɡaʦ̑ʲja], AS: [kõńugacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. odmiana czasownika przez osoby, liczbę, czas, tryb, aspekt, rodzaj; zob. też koniugacja (językoznawstwo) w Wikipedii

(1.2) biol. bezpośrednie przekazywanie DNA z jednej komórki do drugiej. zob. też koniugacja (biologia) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koniugacja	koniugacje
dopełniacz	koniugacji	koniugacji / przest. koniugacyj
celownik	koniugacji	koniugacjom
biernik	koniugację	koniugacje
narzędnik	koniugacją	koniugacjami
miejscownik	koniugacji	koniugacjach
wołacz	koniugacjo	koniugacje

przykłady:

(1.1) Czasowniki, które odmieniają się w ten sam sposób, stanowią koniugację.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zdrobn. żart. koniugacyjka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koniugowanie n

zdrobn. koniugacyjka ż

czas. koniugować ndk.

przym. koniugacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. coniugatio

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) conjugation
• białoruski: (1.1) спражэнне n
• chorwacki: (1.1) sprezanje n, konjugacija ż
• duński: (1.1) konjugation w
• francuski: (1.1) conjugaison m
• galicyjski: (1.1) conxugación ż
• hiszpański: (1.1) conjugación ż
• interlingua: (1.1) conjugation
• islandzki: (1.1) sagnbeyging ż
• jidysz: (1.1) קאָניוגאַציע ż (koniugacje)
• kaszubski: (1.1) kòniugacjô ż
• kataloński: (1.1) conjugació ż; (1.2) conjugació ż
• niderlandzki: (1.1) vervoeging ż; (1.2) uitwisseling ż
• niemiecki: (1.1) Konjugation ż, Beugung ż; (1.2) Konjugation ż, Beugung ż
• nowogrecki: (1.1) συζυγία ż
• rosyjski: (1.1) спряжение n
• serbski: (1.1) коњугација ż
• ukraiński: (1.1) дієвідміна ż

źródła: