karcenie (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) wyrażanie dezaprobaty względem osoby
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik karcenie karcenia dopełniacz karcenia karceń celownik karceniu karceniom biernik karcenie karcenia narzędnik karceniem karceniami miejscownik karceniu karceniach wołacz karcenie karcenia - przykłady:
- (1.1) Dla odstępcy od drogi surowa jest kara, / kto karcenia nie znosi, ten umrze[1].
- (1.1) Wykład dotyczył regulacji prawnych związanych z karceniem małoletnich w prawie polskim.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) ganienie, krytykowanie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. skarcenie n
- czas. karcić ndk., karcić się ndk., skarcić dk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- pol. karcić + -enie
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) correction, rebuke, reproof
- hiszpański: (1.1) corrección ż
- łaciński: (1.1) reprehensio ż
- włoski: (1.1) correzione ż, riprensione ż
- źródła:
- ↑ Księga Przysłów 15,10, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Władysław Borowski).
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.