incydent (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ĩnˈʦ̑ɨdɛ̃nt], AS: [ĩncydẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) nagłe, krótkotrwałe, nieoczekiwane, zwykle nieprzyjemne w skutkach wydarzenie[1]
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik incydent incydenty dopełniacz incydentu incydentów celownik incydentowi incydentom biernik incydent incydenty narzędnik incydentem incydentami miejscownik incydencie incydentach wołacz incydencie incydenty - przykłady:
- (1.1) Incydent graniczny był przyczyną zerwania stosunków dyplomatycznych między tymi dwoma krajami.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) epizod, zajście
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. incydentalność ż
- przym. incydentalny
- przysł. incydentalnie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. incident
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) incident
- bułgarski: (1.1) инцидент m
- esperanto: (1.1) incidento
- estoński: (1.1) intsident, vahejuhtum
- francuski: (1.1) incident m
- hiszpański: (1.1) incidente m
- kataloński: (1.1) incident m
- niemiecki: (1.1) Zwischenfall m
- słowacki: (1.1) incident m
- ukraiński: (1.1) інцидент m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.