gędziec (język polski)
- wymowa:
- [uwaga 1] IPA: [ˈɡɛ̃ɲʥ̑ɛʦ̑], AS: [gẽńʒ́ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (2.1) gw.[2] zob. łabędź
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik gędziec gędźcy dopełniacz gędźca gędźców celownik gędźcowi gędźcom biernik gędźca gędźców narzędnik gędźcem gędźcami miejscownik gędźcu gędźcach wołacz gędźcu/gędźcze[3] gędźcy depr. M. i W. lm: (te) gędźce[3] - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik gędziec gędźce[2] dopełniacz gędźca gędźców celownik gędźcowi gędźcom biernik gędźca gędźce narzędnik gędźcem gędźcami miejscownik gędźcu gędźcach wołacz gędźcu/gędźcze gędźce - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) gędźbiarz
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. gędzić, gąść
- rzecz. gędźba ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- ↑ jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
- tłumaczenia:
- źródła:
- 1 2 Hasło „gędziec” w: Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. 2, Państwowe Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1958–1969, s. 1112.
- 1 2
Hasło „gędziec” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. I: A-G, Warszawa 1900–1927, s. 817. - 1 2 Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Wiedza Powszechna, Warszawa 1997, ISBN 978-83-214-1375-4.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.