łabędź (język polski)

łabędź (1.1)
łabędź (1.1)
wymowa:
, IPA: [ˈwabɛ̃ɲʨ̑], AS: [u̯abẽńć], zjawiska fonetyczne: wygł.nazal.asynch. ę 
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) ornit. Cygnus[1], ptak wodny o białym lub czarnym upierzeniu i długiej smukłej szyi; zob. też łabędź w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Razem z babcią chodziliśmy do parku i karmiliśmy łabędzie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. łabęć; gw. (Górny Śląsk) łabyńdź
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) łabędź czarny, łabędź czarnodzioby / łabędź mały, łabędź czarnoszyi, łabędź krzykliwy, łabędź niemy, łabędź trąbiący
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Łabędź m, Łabędnik m, łabędnik m
forma żeńska łabędzica ż
zdrobn. łabędzik mzw, łabądek m, łabędziątko n, łabędzię n[2]
przym. łabędzi, łabędziowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
prasł. *olbǫdь od praindoeur. *albʰo-biały, por. łac. albusbiały, gr. ἀλφός (alphós) → biała wysypka[3]
uwagi:
  • zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki
  • błędna jest forma mianownika łabądź
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „Cygnus” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Porada „zdrobnienie od łabędź w: Poradnia językowa PWN.
  3. Wiesław Boryś, Słownik etymologiczny języka polskiego, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2005, ISBN 83-08-03648-1.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.