finis (język angielski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik
finis (język łaciński)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski lub żeński
czasownik, forma fleksyjna
- (2.1) 2. per. sg. ind. praes. act. od: finio
- odmiana:
- (1.1) fīnis, fīnis (deklinacja III, paradygmat III mieszany z oboczną formą);
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik fīnis fīnēs dopełniacz fīnis fīnium celownik fīnī fīnibus biernik fīnem fīnēs ablatyw fīne / fīnī[1] fīnibus wołacz fīnis fīnēs - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) limes m, terminus m
- (1.3) mors ż
- (1.4) civitas ż, terra ż
- antonimy:
- (1.1) principium n
- (1.3) vita ż
- (1.4) mare n
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. finio
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- W rodzaju żeńskim spotykane zwykle przed epoką klasyczną i po niej; w epoce klasycznej głównie w poezji, rzadko w prozie[1].
- źródła:
- 1 2
Hasło „finis” w: Charlton T. Lewis i Charles Short, A Latin Dictionary, 1879.
finis (język węgierski)
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik
- (1.1) sport. finisz
- odmiana:
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. finiselés
- czas. finisel
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.