eksterminacja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɛkstɛrmʲĩˈnaʦ̑ʲja], AS: [ekstermʹĩnacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) systematyczne działanie zmierzające do zagłady, wyniszczenia określonych grup ludności w imię jakiejś idei

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	eksterminacja	eksterminacje
dopełniacz	eksterminacji	eksterminacji / przest. eksterminacyj[1]
celownik	eksterminacji	eksterminacjom
biernik	eksterminację	eksterminacje
narzędnik	eksterminacją	eksterminacjami
miejscownik	eksterminacji	eksterminacjach
wołacz	eksterminacjo	eksterminacje

przykłady:

(1.1) W latach okupacji miała miejsce eksterminacja ludności różnych narodowości.

składnia:

(1.1) eksterminacja + D.

kolokacje:

(1.1) polityka eksterminacji • eksterminacja pośrednia / bezpośrednia / masowa / planowa / całkowita • ofiara eksterminacji • dokonywać / poddać eksterminacji • prowadzić eksterminację • eksterminacja narodu / ludności

synonimy:

(1.1) ludobójstwo

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. eksterminowanie n, eksterminator m

czas. eksterminować

przym. eksterminacyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. exterminatio → zniszczyć

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) extermination
• arabski: (1.1) إبادة
• hiszpański: (1.1) exterminación ż, exterminio m
• nowogrecki: (1.1) εξόντωση ż, αφανισμός m

źródła: