dyszkant (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) muz. osoba śpiewająca wysokim głosem chłopięcym
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) muz. wysoki głos chłopięcy; zob. też dyszkant w Wikipedii
- (2.2) książk. piskliwy głos
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dyszkant dyszkanci dopełniacz dyszkanta dyszkantów celownik dyszkantowi dyszkantom biernik dyszkanta dyszkantów narzędnik dyszkantem dyszkantami miejscownik dyszkancie dyszkantach wołacz dyszkancie dyszkanci depr. M. i W. lm: (te) dyszkanty[1] - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dyszkant dyszkanty dopełniacz dyszkantu dyszkantów celownik dyszkantowi dyszkantom biernik dyszkant dyszkanty narzędnik dyszkantem dyszkantami miejscownik dyszkancie dyszkantach wołacz dyszkancie dyszkanty - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (2.1) chłopięcy dyszkant
- (2.2) monotonny / piskliwy / płaczliwy / wrzaskliwy dyszkant • mówić dyszkantem
- synonimy:
- (2.1) sopran
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) śpiewak
- (2.1) głos
- (2.2) głos
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dyszkancista mos, dyszkantysta mos
- przym. dyszkantowy
- przysł. dyszkantowo
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- wł. discanto[2] < śr.łac. discantus → niezgodny śpiew
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (2.1) treble
- białoruski: (2.1) дыскант m (dyskant)
- bułgarski: (2.1) дискант m (diskant)
- interlingua: (2.1) discanto
- rosyjski: (2.1) дискант m
- ukraiński: (2.1) дискант m (diskant)
- włoski: (2.1) voce bianca ż
- źródła:
- ↑
Hasło „dyszkant” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑ A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.