dyletant (język polski)
- wymowa:
- IPA: [dɨˈlɛtãnt], AS: [dyletãnt], zjawiska fonetyczne: nazal.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek zajmujący się jakąś dziedziną, nie znając się na niej, bez odpowiedniego przygotowania
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dyletant dyletanci dopełniacz dyletanta dyletantów celownik dyletantowi dyletantom biernik dyletanta dyletantów narzędnik dyletantem dyletantami miejscownik dyletancie dyletantach wołacz dyletancie dyletanci depr. M. i W. lm: (te) dyletanty - przykłady:
- (1.1) W sklepie komputerowym zatrudnili jakiegoś dyletanta. Nie wie, co to switch.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) amator, laik; książk. profan
- antonimy:
- (1.1) znawca
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dyletanctwo n, dyletantyzm m
- forma żeńska dyletantka ż
- przym. dyletancki
- przysł. dyletancko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Dilettant[1] < prawdop. wł. dilettante[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) dilettante, dabbler, amateur
- białoruski: (1.1) дылетант m
- bułgarski: (1.1) дилетант m
- duński: (1.1) dilettant w
- esperanto: (1.1) amatoro
- interlingua: (1.1) dilettante
- niemiecki: (1.1) Dilettant m
- rosyjski: (1.1) дилетант m
- ukraiński: (1.1) дилетант m
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN. - ↑ A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 20.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.