deklamator (język polski)
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba recytująca utwór literacki
- (1.2) osoba używająca frazesów, udawająca
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik deklamator deklamatorzy dopełniacz deklamatora deklamatorów celownik deklamatorowi deklamatorom biernik deklamatora deklamatorów narzędnik deklamatorem deklamatorami miejscownik deklamatorze deklamatorach wołacz deklamatorze deklamatorzy - przykłady:
- (1.1) Kilku deklamatorów wybrało utwory polskich poetów.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) recytator
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- czas. deklamować ndk., wydeklamować dk., zadeklamować dk.
- przym. deklamacyjny, deklamatorski, deklamatoryczny
- przysł. deklamatorsko
- rzecz. deklamacja ż, deklamacyjność ż, deklamatorstwo n, deklamatoryka ż, deklamowanie n
- forma żeńska deklamatorka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) entertainer
- białoruski: (1.1) дэкламатар m, чытальнік m
- bułgarski: (1.1) декламатор m
- interlingua: (1.1) declamator
- ukraiński: (1.1) декламатор m
- źródła:
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.