deifikacja (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌdɛjifʲiˈkaʦ̑ʲja], AS: [dei ̯ifʹikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• epenteza i ̯ • akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) rel. przypisywanie komuś lub czemuś boskich cech i właściwości, uznawanie komuś za boga; zob. też deifikacja w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik deifikacja deifikacje dopełniacz deifikacji deifikacji / przest. deifikacyj[1] celownik deifikacji deifikacjom biernik deifikację deifikacje narzędnik deifikacją deifikacjami miejscownik deifikacji deifikacjach wołacz deifikacjo deifikacje - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) ubóstwienie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) antropolatria, apoteoza, astrolatria, fetyszyzm, statolatria, zoolatria
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. deifikowanie n
- czas. deifikować ndk.
- przym. deifikacyjny
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. déification[2] < łac. deificatio < łac. deus + facere → bóg + czynić
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) deification, deifying
- białoruski: (1.1) абагаўленне n
- francuski: (1.1) déification ż
- kataloński: (1.1) deïficació ż
- rosyjski: (1.1) обожествление n
- słoweński: (1.1) deifikacija ż
- ukraiński: (1.1) обожнювання n
- włoski: (1.1) deificazione ż
- źródła:
- ↑
Hasło „deifikacja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online. - ↑
Hasło „deifikacja” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.