chińszczyzna (język polski)
chińszczyzna (1.3)
- wymowa:
- IPA: [xʲĩj̃ˈʃʧ̑ɨzna], AS: [χʹĩĩ ̯ščyzna], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• rozs. artyk.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) kultura chińska, język chiński; ogół tego, co chińskie
- (1.2) pejor. przen. pot. wyroby niskiej jakości
- (1.3) pot. danie kuchni azjatyckiej
- (1.4) nadmierna grzeczność[1]
- (1.5) pot. coś niezrozumiałego i trudnego
- odmiana:
- (1.1-5)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik chińszczyzna chińszczyzny dopełniacz chińszczyzny chińszczyzn celownik chińszczyźnie chińszczyznom biernik chińszczyznę chińszczyzny narzędnik chińszczyzną chińszczyznami miejscownik chińszczyźnie chińszczyznach wołacz chińszczyzno chińszczyzny - przykłady:
- (1.5) To dla mnie chińszczyzna.
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Chiny nmos, Chińczyk m, chińczyk m, Chinka ż, Chineczka ż, chiński m, chińskość ż, schińszczenie n, schińszanie n
- czas. schińszczyć dk., schińszczać ndk., schińszczeć dk.
- przym. chiński
- przysł. po chińsku, chińsko
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- czeski: (1.3) čína ż
- esperanto: (1.5) volapukaĵo
- kaszubski: (1.1) chinizna ż, chińszczëzna ż; (1.5) chińszczëzna ż, chinizna ż
- rosyjski: (1.5) китайская грамота ż
- źródła:
- ↑ Witold Doroszewski (red.): chińszczyzna. Słownik języka polskiego PWN, 1958–1969. [dostęp 2014-07-31].
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.