belfer (język polski)

wymowa:
IPA: [ˈbɛlfɛr], AS: [belfer]
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pot. lekcew. lub żart. nauczyciel[1]
(1.2) gw. więz. mądry, doświadczony więzień[2]
(1.3) gw. (Górny Śląsk) nauczyciel w szkole średniej[3]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Belfer prawił młodzieży tradycyjne kazanie przed wspólnym wyjściem do kina.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. belferzyna mos, belferstwo n, belfrowanie n
forma żeńska belferka ż
czas. belfrować ndk.
przym. belferski
przysł. belfersko
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) jid. בעלפֿער (belfer) → pomocnik nauczyciela w chederze < niem. Behelfer[2] < niem. behelfenpomagać[6]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: nauczyciel
źródła:
  1. Maciej Czeszewski, Słownik polszczyzny potocznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006, ISBN 83-01-14631-1, ISBN 978-83-01-14631-3, s. 30.
  2. 1 2 Agnieszka Małocha, Żydowskie zapożyczenia leksykalne w socjolekcie przestępczym w: Język a kultura, t. 10, Języki subkultur pod red. Janusza Anusiewicza i Bogdana Sicińskiego, Wrocław 1994, s. 140.
  3. Joanna Furgalińska, Ślónsko godka. Ilustrowany słownik dla Hanysów i Goroli, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2010, ISBN 978-83-01-16438-6.
  4. 1 2 3 4 publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  5. 1 2 3 4 5 Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Wiedza Powszechna, Warszawa 1997, ISBN 978-83-214-1375-4.
  6. Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 32-33.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.