świta (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈɕfʲita], AS: [śfʹita], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) otoczenie asystujące przywódcy
czasownik, forma fleksyjna
- (2.1) lp 3 os. ter. zob. świtać
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik świta świty dopełniacz świty świt celownik świcie świtom biernik świtę świty narzędnik świtą świtami miejscownik świcie świtach wołacz świto świty - przykłady:
- (1.1) Hr. Oppersdorff był starostą krajowym i on podejmował króla Jana i jego świtę na zamku raciborskim[1].
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- niem. Suite z franc. suite[2]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) entourage
- francuski: (1.1) cour ż
- niemiecki: (1.1) Gefolge n
- rosyjski: (1.1) свита ż
- szwedzki: (1.1) uppvaktning w
- włoski: (1.1) corteo m, seguito m
- źródła:
- ↑ Paweł Newerla, Nowiny Raciborskie nr 21, 2005-05-24, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
- ↑ Hasło „świta” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.