Po zakończonej klęską <wyprawie Napoleona na Rosję> od września 1814 roku do czerwca 1815 roku obradował <Kongres Wiedeński>. Wśród wielu podejmowanych tam decyzji, kilka dotyczyło ziem polskich.
Z departamentów: poznańskiego, bydgoskiego oraz z miasta Gdańska (3 V 1815 roku) utworzono Wielkie Księstwo Poznańskie, które przekazano Prusom. Miało ono znikomą autonomię. Król pruski Fryderyk Wilhelm III ogłosił, dnia15 V 1815 roku patent okupacyjny dotyczący tego terenu. Z kolei Kraków i najbliższa jego okolica stała się tzw. Rzeczpospolitą Krakowską, w której władzę posiadali rezydenci trzech mocarstw zaborczych. Organem ustawodawczym było Zgromadzenie Reprezentantów, a wykonawczym – Senat.
Najważniejszą jednak decyzją Kongresu Wiedeńskiego w sprawie polskiej było utworzenie Królestwa Polskiego. Obejmowało ono większość ziem byłego Księstwa Warszawskiego, a powstało w wyniku decyzji cara Rosji Aleksandra I, który jedynie w ten sposób mógł zachować kontrolę nad omawianym obszarem (gdyby nie powstało Królestwo Polskie, ziemie te, należące wcześniej do zaboru pruskiego, otrzymałyby Prusy). W efekcie, mimo iż Kongres Wiedeński z niechęcią odnosił się do wszelkich prób tworzenia nowych organizmów państwowych, dla Królestwa Polskiego uczyniono wyjątek, gdyż taka była wola cara Aleksandra I. On zaś, mając decydujący udział w pokonaniu Napoleona, w znaczący sposób wpływał na decyzje Kongresu Wiedeńskiego.