Liberalna polityka cara Aleksandra I wobec Królestwa Polskiego po niedługim czasie została zastąpiona przez coraz częstsze przypadki łamania przez niego postanowień konstytucji. Już w 1819 roku w Królestwie Polskim wprowadzono cenzurę.
Innym przykładem antypolskich działań cara była rezygnacja z obsadzenia urzędu namiestnika Królestwa Polskiego po śmierci dotychczas sprawującego ten urząd gen. J. Zajączka (1826). Kompetencje tego urzędu przelano na Radę Administracyjną. Z krytyką Polaków spotykały się również posunięcia brata cara, wielkiego księcia Konstantego, który był naczelnym wodzem armii Królestwa Polskiego. Proces ograniczania swobód obywatelskich w Królestwie wzmógł się jeszcze po śmierci Aleksandra I (1825). Nowy car Mikołaj I, koronujący się na króla Królestwa Polskiego dopiero w 1829 roku, nie był zainteresowany utrzymywaniem praw politycznych i narodowych ludności polskiej. W takiej atmosferze coraz częstsze były wystąpienia krytykujące łamanie konstytucji przez cara i jego otoczenie. Forum, na którym dały się słyszeć takie głosy niezadowolenia, był Sejm. Szczególną aktywnością na tym polu charakteryzowali się posłowie z województwa kaliskiego zwani Kaliszanami.
Flaga Królestwa Polskiego (Kongresowego).
Grupą tą kierowali bracia Bonawentura i Wincenty Niemojowscy. Ich działania określa się (1820 rok) mianem opozycji legalnej, gdyż posługiwali się metodami zgodnymi z prawem. Mimo to Aleksander I już w 1820 roku polecił nie zwoływać Sejmu, gdyż okazał się on niezależny od niego (1821 rok). Obrady przywrócono dopiero w 1825 roku, jednak wówczas nie wpuszczono na salę posłów opozycji i utajniono obrady. Opozycja legalna w Królestwie Polskim nie przyniosła zmiany polityki carskiej; coraz częściej uciekano się więc do metod nielegalnych, zakładając <tajne związki>.
Godło Królestwa Polskiego (Kongresowego)