wujeczny (język polski)

wymowa:
IPA: [vuˈjɛʧ̑nɨ], AS: [vui ̯ečny]
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) spokrewniony przez wuja[1]
(1.2) dotyczący wuja[2]

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) daw. wujeczny (1.1) brat
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) brat wujecznysiostra wujecznaciotka wujeczna • wujeczna babka • wujeczny dziadek • stryj wujeczny • wujeczne rodzeństwo
synonimy:
(1.1-2) st.pol. wujenny
(2.1) kuzyn
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wujowie mos, wujeczna ż, wujko m, wuj m, wujo m, wujek m, wujcio m, wujostwo m, wujaszek m, wujenka ż, wujanka ż, wujna ż, wujka ż, wujeneczka ż
przym. wujowy, wujkowy, wujowski, wujaszkowy, wujczony
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „wujeczny” w: Słownik języka polskiego, red. Witold Doroszewski, t. IX, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1958–1969, s. 1382.
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „wujeczny” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VII: T-Y, Warszawa 1900–1927, s. 788.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.