ubikacja (język polski)

ubikacja (1.1)

dwie ubikacje (1.2)

wymowa:

IPA: [ˌubʲiˈkaʦ̑ʲja], AS: [ubʹikacʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) miejsce przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych; zob. też ubikacja w Wikipedii

(1.2) urządzenie przeznaczone do załatwiania potrzeb fizjologicznych

(1.3) daw. dowolne pomieszczenie użytkowe^[1]

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ubikacja	ubikacje
dopełniacz	ubikacji	ubikacji / przest. ubikacyj[2]
celownik	ubikacji	ubikacjom
biernik	ubikację	ubikacje
narzędnik	ubikacją	ubikacjami
miejscownik	ubikacji	ubikacjach
wołacz	ubikacjo	ubikacje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.2) ubikacja kucana

synonimy:

(1.1) toaleta, latryna, ustęp, wychodek; reg. śl. haziel; grub. sracz, kibel, klop, bardacha; eufem. miejsce potrzebne, miejsce sekretne, tam, gdzie król chadza piechotą

(1.2) muszla

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) pomieszczenie

hiponimy:

(1.1) sławojka

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. ubique + -atio^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: toaleta

(1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: pomieszczenie

• albański: (1.1) tualet m
• białoruski: (1.1) прыбіральня ż
• czeski: (1.1) záchod m, toaleta ż; (1.2) záchod m
• hiszpański: (1.1) retrete m, excusado m; (1.2) inodoro m, retrete m
• kaszubski: (1.1) szituz m, ùsôdk m; (1.2) ùsôdka ż
• nowogrecki: (1.1) αποχωρητήριο n, αφοδευτήριο n, απόπατος m; (1.2) λεκάνη ż
• wenedyk: (1.1) ubikaceń ż

źródła: