tytulatura (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˌtɨtulaˈtura], AS: [tytulatura], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) dane umieszczone na karcie tytułowej i w metryce książki[1]; zob. też tytulatura w Wikipedii
- (1.2) tytuł lub tytuły przysługujące komuś[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik tytulatura tytulatury dopełniacz tytulatury tytulatur celownik tytulaturze tytulaturom biernik tytulaturę tytulatury narzędnik tytulaturą tytulaturami miejscownik tytulaturze tytulaturach wołacz tytulaturo tytulatury - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. tytuł m
- zdrobn. tytulik m
- czas. tytułować ndk., zatytułować dk.
- przym. tytułowy, tytularny, utytułowany
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- 1 2
Hasło „tytulatura” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.