rozpuszczalnik (język polski)
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) chem. techn. ciecz powodująca rozpuszczanie innych ciał
- (1.2) chem. składnik danego roztworu znajdujący się w nim w dominującej ilości
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik rozpuszczalnik rozpuszczalniki dopełniacz rozpuszczalnika rozpuszczalników celownik rozpuszczalnikowi rozpuszczalnikom biernik rozpuszczalnik rozpuszczalniki narzędnik rozpuszczalnikiem rozpuszczalnikami miejscownik rozpuszczalniku rozpuszczalnikach wołacz rozpuszczalniku rozpuszczalniki - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. rozpuszczanie n, rozpuszczenie n, rozpusta ż
- czas. rozpuszczać ndk., rozpuścić dk.
- przym. rozpuszczony, rozpuszczalny, rozpuszczalnikowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) solvent
- czeczeński: (1.1) дашорг
- duński: (1.1) opløsningsmiddel n; (1.2) fortynder w
- fiński: (1.1) liuotin
- hiszpański: (1.1) disolvente m
- kazachski: (1.1) езгіш, еріткіш
- litewski: (1.1) tirpiklis
- nowogrecki: (1.1) διαλυτικό n
- rosyjski: (1.1) растворитель m
- udmurcki: (1.1) сылмытӥсь
- ukraiński: (1.1) розчи́нник m
- walijski: (1.1) toddydd m
- źródła:
- ↑
Hasło „rozpuszczalnik” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.