rodzajnik (język polski)

wymowa:

IPA: [rɔˈʣ̑ajɲik], AS: [roʒai ̯ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. wyraz precyzujący znaczenie rzeczownika lub wyrażenia występującego w roli rzeczownika; zob. też rodzajnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rodzajnik	rodzajniki
dopełniacz	rodzajnika	rodzajników
celownik	rodzajnikowi	rodzajnikom
biernik	rodzajnik	rodzajniki
narzędnik	rodzajnikiem	rodzajnikami
miejscownik	rodzajniku	rodzajnikach
wołacz	rodzajniku	rodzajniki

przykłady:

(1.1) W języku niemieckim używa się rodzajników.

składnia:

kolokacje:

(1.1) rodzajnik określony • rodzajnik nieokreślony

synonimy:

(1.1) przedimek, artykuł

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. rodzaj m

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. rodzaj + -nik

uwagi:

1. rodzajniki występują tylko w niektórych językach, np. w języku francuskim, niemieckim, włoskim; w języku polskim nie występują; 2. porównaj przedimek

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) article
• asturyjski: (1.1) artículu m
• baskijski: (1.1) artikulu
• bułgarski: (1.1) член m
• duński: (1.1) artikel w, kendeord n
• francuski: (1.1) article m
• hiszpański: (1.1) artículo m
• islandzki: (1.1) greinir m
• japoński: (1.1) 冠詞(かんし)
• jidysz: (1.1) אַרטיקל m (artikl)
• kataloński: (1.1) article m
• niemiecki: (1.1) Artikel m
• nowogrecki: (1.1) άρθρο n
• rosyjski: (1.1) артикль m
• szwedzki: (1.1) artikel w
• włoski: (1.1) articolo m

źródła: