przykrość (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ˈpʃɨkrɔɕʨ̑], AS: [pšykrość], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) niemiłe, nieprzyjemne uczucie, zdarzenie, wrażenie lub odczucie spowodowane negatywnymi bodźcami
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik przykrość przykrości dopełniacz przykrości przykrości celownik przykrości przykrościom biernik przykrość przykrości narzędnik przykrością przykrościami miejscownik przykrości przykrościach wołacz przykrości przykrości - przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) sprawiać / sprawić komuś przykrość • wyrządzać / wyrządzić komuś przykrość
- synonimy:
- (1.1) nieprzyjemność, dokuczliwość, daw. pakość[1]
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- przym. przykry
- przysł. przykro
- czas. przykrzyć, uprzykrzać ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) unpleasantness, nuisance
- esperanto: (1.1) malplezuro, malagrablaĵo
- francuski: (1.1) peine, regret, désagrément, déplaisir
- jidysz: (1.1) צרה ż (core)
- portugalski: (1.1) mágoa
- rosyjski: (1.1) неприятность ż
- ukraiński: (1.1) неприємність ż, прикрість ż
- włoski: (1.1) dispiacere
- źródła:
- ↑
Hasło „pakość” w: Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1927.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.