pełnoletniość (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) praw. regulowany przepisami status prawny osoby, uzyskiwany zwykle po osiągnięciu określonego wieku; zob. też pełnoletniość w Wikipedii

(1.2) pot. posiadanie wieku 18 lat

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pełnoletniość	pełnoletniości
dopełniacz	pełnoletniości	pełnoletniości
celownik	pełnoletniości	pełnoletniościom
biernik	pełnoletniość	pełnoletniości
narzędnik	pełnoletniością	pełnoletniościami
miejscownik	pełnoletniości	pełnoletniościach
wołacz	pełnoletniości	pełnoletniości

przykłady:

(1.1) Osiągnięcie pełnoletniości wiąże się zazwyczaj z osiągnięciem pełnej zdolności do czynności prawnych oraz możności bycia podmiotem pewnych praw i obowiązków.^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) war. pełnoletność

(1.2) war. pełnoletność; dorosłość

antonimy:

(1.1) niepełnoletniość, małoletniość

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. pełnoletni

rzecz. pełnoletni mos, pełnoletnia ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. pełnoletni + -ość

uwagi:

tłumaczenia:

• albański: (1.1) moshë madhore
• angielski: (1.1) age of majority, legal age, majority
• esperanto: (1.1) plenaĝeco
• fiński: (1.1) täysi-ikäisyys
• hiszpański: (1.1) mayoría de edad ż
• kazachski: (1.1) балиғат, кәмелет
• niemiecki: (1.1) Volljährigkeit ż
• nowogrecki: (1.1) ενηλικιότητα ż
• rosyjski: (1.1) совершеннолетие n
• słowacki: (1.1) plnoletosť ż
• szwedzki: (1.1) myndighet w
• węgierski: (1.1) nagykorúság
• włoski: (1.1) età maggiore ż, maggiore età ż

źródła: