owocnik (język polski)
- wymowa:
- IPA: [ɔˈvɔʦ̑ʲɲik], AS: [ovocʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy[1]
- (1.1) mikol. zbita część grzybni, występująca u grzybów wyższych, tworząca zarodniki; zob. też owocnik w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik owocnik owocniki dopełniacz owocnika owocników celownik owocnikowi owocnikom biernik owocnik owocniki narzędnik owocnikiem owocnikami miejscownik owocniku owocnikach wołacz owocniku owocniki - przykłady:
- (1.1) Owocniki podstawczaków są zbudowane z trzonu i kapelusza.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) wysyp owocników
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. owoc mrz, owocnia ż, owocarka ż
- przym. owocny, owocowy
- czas. zaowocować
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) sporocarp
- białoruski: (1.1) пладовае цела грыба, спаракарп m, карпафор m
- bułgarski: (1.1) плодно тяло (на гъба) m, спорокарп m
- rosyjski: (1.1) плодовое тело гриба n, спорокарп m, карпофор m
- ukraiński: (1.1) плодове тіло, спорокарп m
- źródła:
- ↑ Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.